De eerste stageweek, Kaap de goede hoop & stappen!
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
16 April 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
De eerste hele stageweek zit erop! En inmiddels zijn we alweer ruim twee weken in Kaapstad.
Wat zullen we er eens van zeggen…totáál anders dan we hadden gedacht. De opleiding tot verpleegkundige is niet echt hetzelfde als hier in Afrika.
De 1e echte stagedag. Ik meldde me bij de ‘staff-nurse’ ook wel hoofdverpleegkundige genoemd (al ben ik er nog niet van overtuigd dat ze echt verpleegkundigen zijn, maar goed).
Ik werd eerst net iets te lang aangestaard en toen vroeg ze wat ik kwam doen. O, nee toch! Dacht ik. Na een uitleg moest ze even diep graven maar jawel hoor, ze wist het weer! Ik kon meteen naar de ‘huiskamer’ zo noem ik het maar even. Daar zijn de kinderen dus overdag.
Alle kinderen waren al netjes aangekleed en hadden hun ontbijt/melk al op. Later bleek ook dat ze om 4:00 uur ’s ochtends al gewassen worden en om 6:00 uur uit bed gaan. Het zal wel ergens goed voor zijn…
De televisie wordt om 8:00 uur aangezet zodat ze even vermaakt worden, mooi makkelijk dus. Iedere dag hoor je hetzelfde kinderprogramma met de ontelbaar Afrikaanse liedjes (handig dat dit met ondertiteling is, dus kan ik ‘my Afrikans’ een beetje bijspijkeren). Alle kinderen praten overigens ook Afrikaans, al begrijpen ze het Engels ook wel.
Nadat alle kinderen óf naar de crèche óf naar school waren hoorde ik ineens: AIRIS?! Euh ja? Kom! Oké…ik moest maar een stoel pakken want ze had veel te vertellen over de afdeling. En met dat verdraaide Engels van hun is het nog lastig om alles te verstaan. Het kwam erop neer dat ik 1000 keer per dag mijn handen moet wassen en dat de kinderen nóót alleen mogen zijn. Goh, meen je?!
Na een paar dagen vol met luiers (nappy’s) verschonen, eten geven, spelen, tv kijken en ‘observate the children’, ben ik naar de staff-nurse gegaan. Ondertussen hebben we (ook Renske en Sandra op hun afdeling) uitgelegd wat wij zijn en dat dit niet echt een uitdaging is voor ons. Zij gaan namelijk maar 1 of 2 jaar naar school en als je vertelt dat je 4 jaar naar school bent geweest en nu nog 2.5 jaar er achteraan doet denken ze weer dat je dokter ben. Zou leuk zijn geweest maar nee, we leggen dit nu zo’n beetje elke dag nog een keertje uit. Het wordt steeds beter. Ik kan nu de medicijnen klaarmaken voor de kinderen en een beetje de taken van de staff-nurse overnemen, omdat ze volgende week met vakantie gaat.
Dat betekent dus ook dat ik dan iedere ochtend de namen van de nurses (of whatever) moet opnoemen en aanvinken of ze er zijn. Maar die namen…dat wordt nog een hele opgave! 1 heb ik onthouden: Oliphant! Jaja mensen je hebt een zwaar leven als je daar werkt, haha. Ze zeggen zelfs zelf al dat het er gewoon heel rustig is en dat het niet echt iets voor ons is, omdat wij het ziekenhuis zijn gewend. Maar geen probleem we maken er een leuke en gezellige tijd van!
Ik krijg wel veel vragen over Nederland en waar ik woon of ik al getrouwd ben en kinderen heb (how even) en dat ze bij ons wel heel rijk moeten zijn, omdat ik helemaal naar Afrika ben gekomen. Het woord ‘bijbaan’ kennen ze misschien dan niet. Dat is net als dat ik aan het praten ben en ineens iemand mijn haren vastpakt en gefascineerd naar mijn wenkbrauwen kijkt en vraagt hoe ik dat doe. Of dat je wordt aangesproken met: ‘Goodmorning girlfriend’! of sweety etc. etc. Je voelt je er dus wel welkom, haha.
WEEKEND!
Zaterdag zijn we richting Kaap de goede hoop en Cape Point gereden (in één keer goed). Na de gebruikelijke (toeristen)foto voor het bord van Kaap de goede hoop, liepen we via een kleine wandelroute naar boven. Ook hier kregen we weer een prachtig uitzicht!
Toen door naar Cape Point. STOPPEN!! We zien struisvogels! Vol op de rem en daar gingen de selfies. We konden weer verder…eenmaal aangekomen bij Cape Point zagen we heel, echt heeeel veel trappen. Nou, laten we maar naar boven gaan, zal vast erg mooi zijn. Ja hoor, een aantal zweetdruppels (want het was 35 graden. Ik wéét dat dit niet heel erg handig is, maar goed), kwamen we aan bij een…vuurtoren..hups, weer naar beneden. En dat hebben we de volgende dagen gevoeld hoor in de kuitjes.
Er was uiteraard weer een mooi uitzicht met zelfs een paar dolfijnen (die je niet zag van 300 meter afstand, maar de vrouw naast ons wist het wel 100% zeker). Ze hadden namelijk net een bus vol Nederlanders losgelaten.
Nadat we bijna een schildpad overreden hadden, kwamen we weer aan in ons appartement.
’s Avonds zijn Renske en ik nog wezen stappen in Club 31 (op de 31e verdieping). Als jullie gewoon even opzoeken: Absa building club 31 dan kun je zien hoe mooi het is! Wauw! Ietwat zenuwachtig gingen we naar binnen, maar dat is allemaal goed gekomen! Laten we het erop houden dat we een top-avond hebben gehad. En ook dit keer zijn we weer veilig thuisgekomen (na half Kaapstad te hebben gezien, omdat er ook nog andere mensen naar huis moesten).
Dit was de volgende dag dan ook te merken.
Op naar het strand. Net weer een beetje aan het bijkomen horen we ineens een hard fluitsignaal, iedereen moest het water uit! Als echte ramptoeristen natuurlijk even kijken wat er aan de hand was. Na wat ‘afluisteren’ hoorden we dat er één of andere haai aan de kust was! Ochjaaaa, die heb je hier ook! Niet aan gedacht. Dat water gingen we dus niet meer in.
Dinsdagavond heb ik nog gezellig met Marlou gegeten (in de ietwat ‘not safe’ buurt). Allebei op dit moment toevallig in Kaapstad.
Nog 1 dagje stage en dan hebben we een lang weekend. Vrijdag is het goede vrijdag en maandag Pasen.
Liefs Iris
Wat zullen we er eens van zeggen…totáál anders dan we hadden gedacht. De opleiding tot verpleegkundige is niet echt hetzelfde als hier in Afrika.
De 1e echte stagedag. Ik meldde me bij de ‘staff-nurse’ ook wel hoofdverpleegkundige genoemd (al ben ik er nog niet van overtuigd dat ze echt verpleegkundigen zijn, maar goed).
Ik werd eerst net iets te lang aangestaard en toen vroeg ze wat ik kwam doen. O, nee toch! Dacht ik. Na een uitleg moest ze even diep graven maar jawel hoor, ze wist het weer! Ik kon meteen naar de ‘huiskamer’ zo noem ik het maar even. Daar zijn de kinderen dus overdag.
Alle kinderen waren al netjes aangekleed en hadden hun ontbijt/melk al op. Later bleek ook dat ze om 4:00 uur ’s ochtends al gewassen worden en om 6:00 uur uit bed gaan. Het zal wel ergens goed voor zijn…
De televisie wordt om 8:00 uur aangezet zodat ze even vermaakt worden, mooi makkelijk dus. Iedere dag hoor je hetzelfde kinderprogramma met de ontelbaar Afrikaanse liedjes (handig dat dit met ondertiteling is, dus kan ik ‘my Afrikans’ een beetje bijspijkeren). Alle kinderen praten overigens ook Afrikaans, al begrijpen ze het Engels ook wel.
Nadat alle kinderen óf naar de crèche óf naar school waren hoorde ik ineens: AIRIS?! Euh ja? Kom! Oké…ik moest maar een stoel pakken want ze had veel te vertellen over de afdeling. En met dat verdraaide Engels van hun is het nog lastig om alles te verstaan. Het kwam erop neer dat ik 1000 keer per dag mijn handen moet wassen en dat de kinderen nóót alleen mogen zijn. Goh, meen je?!
Na een paar dagen vol met luiers (nappy’s) verschonen, eten geven, spelen, tv kijken en ‘observate the children’, ben ik naar de staff-nurse gegaan. Ondertussen hebben we (ook Renske en Sandra op hun afdeling) uitgelegd wat wij zijn en dat dit niet echt een uitdaging is voor ons. Zij gaan namelijk maar 1 of 2 jaar naar school en als je vertelt dat je 4 jaar naar school bent geweest en nu nog 2.5 jaar er achteraan doet denken ze weer dat je dokter ben. Zou leuk zijn geweest maar nee, we leggen dit nu zo’n beetje elke dag nog een keertje uit. Het wordt steeds beter. Ik kan nu de medicijnen klaarmaken voor de kinderen en een beetje de taken van de staff-nurse overnemen, omdat ze volgende week met vakantie gaat.
Dat betekent dus ook dat ik dan iedere ochtend de namen van de nurses (of whatever) moet opnoemen en aanvinken of ze er zijn. Maar die namen…dat wordt nog een hele opgave! 1 heb ik onthouden: Oliphant! Jaja mensen je hebt een zwaar leven als je daar werkt, haha. Ze zeggen zelfs zelf al dat het er gewoon heel rustig is en dat het niet echt iets voor ons is, omdat wij het ziekenhuis zijn gewend. Maar geen probleem we maken er een leuke en gezellige tijd van!
Ik krijg wel veel vragen over Nederland en waar ik woon of ik al getrouwd ben en kinderen heb (how even) en dat ze bij ons wel heel rijk moeten zijn, omdat ik helemaal naar Afrika ben gekomen. Het woord ‘bijbaan’ kennen ze misschien dan niet. Dat is net als dat ik aan het praten ben en ineens iemand mijn haren vastpakt en gefascineerd naar mijn wenkbrauwen kijkt en vraagt hoe ik dat doe. Of dat je wordt aangesproken met: ‘Goodmorning girlfriend’! of sweety etc. etc. Je voelt je er dus wel welkom, haha.
WEEKEND!
Zaterdag zijn we richting Kaap de goede hoop en Cape Point gereden (in één keer goed). Na de gebruikelijke (toeristen)foto voor het bord van Kaap de goede hoop, liepen we via een kleine wandelroute naar boven. Ook hier kregen we weer een prachtig uitzicht!
Toen door naar Cape Point. STOPPEN!! We zien struisvogels! Vol op de rem en daar gingen de selfies. We konden weer verder…eenmaal aangekomen bij Cape Point zagen we heel, echt heeeel veel trappen. Nou, laten we maar naar boven gaan, zal vast erg mooi zijn. Ja hoor, een aantal zweetdruppels (want het was 35 graden. Ik wéét dat dit niet heel erg handig is, maar goed), kwamen we aan bij een…vuurtoren..hups, weer naar beneden. En dat hebben we de volgende dagen gevoeld hoor in de kuitjes.
Er was uiteraard weer een mooi uitzicht met zelfs een paar dolfijnen (die je niet zag van 300 meter afstand, maar de vrouw naast ons wist het wel 100% zeker). Ze hadden namelijk net een bus vol Nederlanders losgelaten.
Nadat we bijna een schildpad overreden hadden, kwamen we weer aan in ons appartement.
’s Avonds zijn Renske en ik nog wezen stappen in Club 31 (op de 31e verdieping). Als jullie gewoon even opzoeken: Absa building club 31 dan kun je zien hoe mooi het is! Wauw! Ietwat zenuwachtig gingen we naar binnen, maar dat is allemaal goed gekomen! Laten we het erop houden dat we een top-avond hebben gehad. En ook dit keer zijn we weer veilig thuisgekomen (na half Kaapstad te hebben gezien, omdat er ook nog andere mensen naar huis moesten).
Dit was de volgende dag dan ook te merken.
Op naar het strand. Net weer een beetje aan het bijkomen horen we ineens een hard fluitsignaal, iedereen moest het water uit! Als echte ramptoeristen natuurlijk even kijken wat er aan de hand was. Na wat ‘afluisteren’ hoorden we dat er één of andere haai aan de kust was! Ochjaaaa, die heb je hier ook! Niet aan gedacht. Dat water gingen we dus niet meer in.
Dinsdagavond heb ik nog gezellig met Marlou gegeten (in de ietwat ‘not safe’ buurt). Allebei op dit moment toevallig in Kaapstad.
Nog 1 dagje stage en dan hebben we een lang weekend. Vrijdag is het goede vrijdag en maandag Pasen.
Liefs Iris
-
16 April 2014 - 22:06
Wilma In Traa:
Hai Iris,
Weer een leuk reisverslag erg leuk om te lezen.
Wat heb je al veel gezien, ook fijn dat de temperatuur daar heerlijk is!
Wat je schrijft is voor ons natuurlijk heel herkenbaar, ook de foto's.
Je stage wordt denk ik steeds leuker!
Heel veel plezier meid de groetjes van ons allemaal oet Deep'n!!!!
Dikke knuffel
Wilma
-
17 April 2014 - 12:16
Karien:
Leuk geschreven Stier!! En die naam Oliphant ga ik onthouden
voor m'n namenlijstje voor eventuele kinderen of huisdieren:p.
Dikke kus -
17 April 2014 - 14:37
Jantien:
Heee AIRIS! Ik zie wel dat t daar helemaal bakgat gaat! Helemaal Eksie-perfeksie. Heb je nog een beetje 'Ogies maak' gedaan in dat ABSA building?? haha! Ek sal jou nog keer skryf! Lieeefs Jantien -
17 April 2014 - 16:59
Jitske:
Leuk Iris!! Heel veel plezier een succes nog! ;) -
17 April 2014 - 20:12
Jolanda:
Lieve Iris,
Het is volgens ons helarisch. Wat kun je toch heerlijk je verhalen vertellen, steef en ik zien jou ook helemaal voor ons, en vervolgens liggen we dubbel van het Lachen om je verhalen. Heerlijk, meid maak er iets moois van, en we zien weer met veel plezier de volgende verhalen tegemoet. Het is geweldig! Genieten. Misschien moet je ook daar de paaseieren gaan verstoppen.maar niet bij de negers, want die zijn niet te vinden????
Heel veel liefs
Stefan en jolanda -
17 April 2014 - 23:33
Mimmie :
Hallo iris. Wat mooi dat zo iedere keer. Alles vertelt wat je zoal doet. Hoe gaat het met het eten, smaakt het wel een beetje.heb je veel steentje gevonden.het duurt toch wel echt lang voor dat je weer thuis komt heel gek.
Ik denk nog wel is iris zal komen vandaag. Ik lig in bed het al laat.
Nou lieve iris. Tot. Schrijfs. Liefs. Gerrit mimmie. En pootje van niekie.
-
18 April 2014 - 09:26
Dini:
Hoi (dokter Airis)
Wat schrijf je een geweldige verslagen. Gewoon fantastisch om zo een beetje een indruk te krijgen
van wat je zoal meemaakt.
We genieten er ontzettend van en kijken al weer uit naar de volgende.
We wensen je nog een fijne tijd en prettige paasdagen toe.
Tot de volgende keer.
Heel veel groetjes van oom Henk en tante Dini. -
18 April 2014 - 10:53
Iris Hassink:
Hallo allemaal!
Bedankt voor de leuke berichten. Ik wilde foto's erbij plaatsen maar op één of andere manier werkt het internet hier niet mee. Op facebook staan er ook genoeg, haha.
Het eten is hier prima, we zitten niet in één of andere rimboe dus dat komt helemaal goed ;)
Liefs -
21 April 2014 - 22:52
Henny:
Hallo lekker ding
Nog een lekkere en leuke tijd verder
Denk good noa en hou je haaks
Blijf leuke verhaaltjes schrijven (vindt ik leuk, Henny)
groetjes je vader
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
