Bye st. Joseph helloooo holiday!

En ja hoor de tijd is daar…ik heb vakantie!!
Na drie maanden is onze stage in het St. Josephshome voorbij, opdrachten voor school zijn ingeleverd dus optimaal genieten! Oké, optimaal is nog even niet het juiste woord, omdat we nog stééds ons visum niet hebben. En vanaf 1 juli zijn we dan ook illegalen hier in Afrika, aangezien je maar 90 dagen in Zuid-Afrika mag verblijven en dan een visum moet hebben. Deze hebben wij 24 april al aangevraagd en zou 1 maand moeten duren en dan hadden we hem. We hadden al met 1.5 maand rekening gehouden maar nee hoor, na 2 maand is hij er nog niet!

Afgelopen week hebben we zelfs een aantal halve dagen gewerkt zodat we van alles konden gaan regelen. Zo zijn we dinsdags weer in de rij gaan staan en bijna geëist dat we ons visum wilden hebben. Ja mw. deze is nog steeds ‘in behandeling’ Ja wat betekent dat in godsnaam!! Dat betekent dus gewoon dat hij op het hoofdkantoor in Pretoria ligt en dat niemand er ook maar iets mee doet totdat ze bij zichzelf denken ‘nou, laat ik eens even wat uitvoeren’. We zagen het niet meer zitten, wederom.
Op stage rondgevraagd of ze toevallig mensen kenden binnen deze branche. En ja hoor! 1 van de collega’s heeft een vriend die vroeger bij de immigratiedienst van het home affairs in Kaapstad heeft gewerkt. En ze ging hem even voor ons bellen. Toen kreeg ik hem aan de telefoon, even onze gegevens doorgegeven en toe kon hij in een systeem kijken waar ons visum nu is. En ja hoor hij is nog steeds in Pretoria. Maar als wij de aanvraag etc. zouden kopiëren dan zou hij deze ophalen, faxen naar Pretoria, nog 5 werkdagen wachten en dan is ie er! Klinkt makkelijk hé, uiteraard ging dit niet zo, want hij zat in allemaal drukke vergaderingen blabla. En nu heeft hij natuurlijk nog niets opgehaald. Ik zie jullie nu denken: Jaja die Afrikanen zijn niet te vertrouwen. Maar ik heb echt het idee dat hij wel degelijk wat doet en dat hij wat kan bereiken in Pretoria. Dus ik zal hem maandag nóg een keer bellen. Ik was namelijk lichtelijk in paniek over de binnenlandse vlucht die ik nog moet maken naar Johannesburg. Maar verschillende mensen (en ja we zijn zelfs naar de immigratiedienst van het vliegveld gegaan) zeggen dat we gewoon kunnen reizen, ondanks dat de 90 dagen verstreken zijn, omdat we hem wel degelijk hebben aangevraagd. Wat een sloom land! Je wordt er niet goed van..je móet een visum hebben na 3 maanden maar hoe kan dat nou als ze dat niet eens kunnen realiseren binnen deze tijd.
Even een korte uitleg van de frustraties. Maar ik ben allang blij dat ik kan reizen, en dat ik daarna misschien 1 tot 5 jaar het land niet meer in mag boeit me niet meer. Ik wíl niet eens meer terug! (oké misschien wel maar op dit moment even niet). Daarom had ik nog niet het gevoel dat ik optimaal kon genieten van mijn vakantie. Maarrrr we zijn nu gerustgesteld maar alsnog reist het wat fijner met een visum.

Maar goed..onze stage is dus voorbij. Gisteren (vrijdag) hadden we een gezellige ‘high tea’ en daarna hebben we snoep (lange jan) en (zelfgemaakte) posters uitgedeeld aan de kinderen en collega’s. Leuk om te zien hoe jammer ze het vinden dat we weer vertrekken, we waren echt onderdeel van het team, zoals zij zeggen. De laatste dag gingen veel kinderen ook naar huis dus het was een rustige laatste dag. Na iedereen gedag te hebben geknuffeld (ze zijn hier iets meer van het knuffelen dan wij in Nederland), telefoonnummers uitgewisseld te hebben konden we dan gaan. Wat was het een ervaring. Volgens mij waren we een vriendin, verpleegkundige, tante en moeder voor alle kindjes. Want ja ze zeggen vaak genoeg ‘Mammie?’ En achja, na 100 keer te hebben gezegd: ‘Ik ben je mammie niet’ houdt het ook een keer op. Dan laten we dat maar zo, haha.

Vandaag was het één groot feest, want we zouden de moeder en zus van Sandra ophalen van het vliegveld (om 9:00 uur). Daar stonden we hoor, te wachten..en wie kwam daar aanlopen?! Mark! De vriend van Renske, hij kwam als verrassing hier naar toe en dit wisten wij uiteraard allemaal, behalve Renske zelf. Leuk om dat gezicht te zien: ‘Huh? Komt daar nou Mark aanlopen’ ‘ Ah wat leeukk!’ haha. En dan nog zeggen: ‘Oooh dan zit je in hetzelfde vliegtuig als de moeder van Sandra!’ Euh, nee Renske haha. Die komen morgen.
En nu moet ik 2 weken wachten tot Karien naar Kaapstad komt. Ik heb wel de tijd om uit te stippelen wat we allemaal kunnen gaan doen in Kaapstad en in Zanzibar, dus dat moet helemaal goed komen. We hebben er beide helemaal zin in! En vooral in het idee dat we ons te pletter gaan laten vallen van de hoogste brug van de wereld. We willen gaan bungeejumpen van de Blaukransbrug (zijn erg leuke filmpjes van op youtube). We zullen zien of ik dan nog steeds durf, haha.

Na al dat gedoe met ons visum hebben we verder niet heel veel meegemaakt. Zo konden we vorig weekend wel heerlijk op het strand liggen, omdat het ineens weer 25 graden was. Renske en ik hadden ons bedacht om lekker te gaan eten bij een restaurantje, we hadden zin in een broodje. Nou hups lekker in de zon en bestellen maar hmmm een sandwich tonijn, ja lekker. En daar kwamen al 2 stokjes aan, een raar sausje..eeuh?! En daar kwam het eten aan..sushi! Oké, dit was niet ons idee, en natuurlijk geen stokjes gebruiken maar gewoon met de handen. Hebben we dat ook weer een keer geproefd. En dit weekend wordt het ook heerlijk. Hopen dat de winter zo blijft, ideaal! En over een maandje zit ik alweer in Neede! Een maand klinkt nog best ver weg maar dit zal snel genoeg gaan.

Iedereen een fijne zomer! En tot snel!

Liefs Iris