Op 31 maart begon het avontuur: op naar Zuid-Afrika! Om 21:35 uur zou mijn vlucht richting Dubai vertrekken. Bij aankomst op Schiphol (om 17:00 uur, want ja, stel dat je te laat komt) bleek de vlucht al vertraging te hebben. Carien en Maud kwamen nog gezellig langs en om 19:45 uur was het toch echt tijd om mijn koffer in te checken en door de douane te gaan.
Na wat spanning mocht mijn ‘heavy’ koffer mee het vliegtuig in. En na wat traantjes en 10 keer zwaaien voor een leuke foto kon ik dan eindelijk gaan.

Iedereen zal zich wel niet verbazen dat ik in Dubai de verkeerde kant opliep om te kunnen overstappen. Na 10 keer vragen kwam ik toch netjes een half uur voor vertrek aan bij de gate (dit vliegtuig had overigens ook weer vertraging, dus no problemo).

Om 16:45 uur landde ik dan eindelijk op ‘International Airport Cape Town’. Vlucht overleefd!
Ik werd opgewacht door een aardige man die mij naar ons appartement zou brengen. Deze man was overigens erg verbaasd dat wij in Nederland buiten konden schaatsen in de winter. Hij vroeg steeds: ‘not indoor??’ ‘no, not indoor’..

Bij aankomst stonden Sandra en Renske mij al op te wachten, die waren hier al een aantal uren. De bedoeling was om ‘lekker’ te gaan koken. Maar de eigenaresses (lees opdringerige, in herhaling vallende vrouwtjes) hadden ons al gewaarschuwd dat we het gaspitje maar op stand 2 (van de 6) mochten zetten, omdat anders alle stoppen door zouden slaan. Resultaat: ongekookte pasta, smaakloze kip en saus uit de magnetron. Poging 1 mislukt!

De eerste nacht hebben we kennisgemaakt met een enorme regenbui, maar onze toko staat er nog!

De volgende dag wilden we richting de stad (Waterfront). Dit moest niet zover van ons huis zijn en volgens Peter (huisbaas) konden we dit doen met de ‘blacktaxi’.
Daar gingen we…ineens hoorden we van verre een kreet en geschreeuw, oeps we stonden verkeerd en het leek erop dat we moesten opschieten. Snel in de taxi gestapt. Voor 6 ZAR (€0,40) konden we naar de stad. Al werden we er niet bij het Waterfront uitgegooid maar gewoon ergens wat op het centrum leek.

Toen bedachten we dat we naar het Waterfront konden gaan d.m.v. de ‘hop on hop of bus’ Hiermee stap je overal in en uit waar je maar wilt. Hier ontmoette we Herbert (of Herrieberrie zoals hij zichzelf noemde). Herbert was maar al te nieuwsgierig waar we vandaan kwamen en hij was nog opzoek naar 3 vrouwen, aangezien zijn vrienden er al 3 of 4 hadden! Toch maar duidelijk gemaakt dat dit in Nederland niet echt de bedoeling is. De volgende reactie konden we natuurlijk verwachten: ‘But now you’re in South Africa’!

De bus bracht ons naar de mooiste plekken. Zo ook Camps Bay, wat een prachtig strand inclusief de luxe huizen. Uiteindelijk kwamen we bij het Waterfront aan. Erg gezellig en het leek op een klein attractiepark. Hier kregen we dan ook ons aller eerste fatsoenlijke maaltijd: MAC Donalds.

Toen we weer in het centrum aankwamen bedachten we dat we mooi met de ‘blacktaxi’ weer richting ons appartement konden gaan. Dit bleek moeilijker dan gedacht. Ten eerste kenden ze onze straat al niet en toen ze erachter kwamen dat ze dan alle steile bergen op moesten, ging het hele feest niet door: ‘You can go walk’! Oké, doen we dat…

Donderdag kwam onze auto aan! He-le-maal gelukkig. Maar na een paar uur was de blijdschap er vanaf. Links rijden is lastiger dan we dachten. Laten we het er maar op houden dat het goed is dat we hem ‘all risk’ verzekerd hebben…

We hebben er de afgelopen dagen wat vanaf gelachen en Kaapstad is een top-stad! Nog heerlijk een paar dagen ‘vakantie’, want de stage begint pas dinsdag.

Liefs Iris

Waar zijn we achter gekomen:
- Dat worldstekker géén Engels woord is
- Dat ze in een restaurant een fooi verwachten (hier kwamen we achter doordat de serveerster net iets te lang bij onze tafel bleef staan: no tipp for me?)
- Dat de herfst hier niet zo is als in Nederland (lees 25-32 graden)